Historia, prawda i społeczeństwo w książce „Chrześcijańscy królowie Lechii. Polska średniowieczna”. Problemy z matematyką

Badacz historii ma obowiązek mówić prawdę

według swojej najlepszej wiedzy o zgodnych

Ze źródłami wydarzeniach i postaciach.

Ma on obowiązek informować o tym społeczeństwo,

bowiem to on służy społeczeństwu, a nie odwrotnie.

A społeczeństwo ma więc suwerenne prawo do tej wiedzy.

I nikt nie ma prawa społeczeństwu tej wiedzy odbierać

Janusz Bieszk, Chrześcijańscy królowie Lechii, s. 6 (nlb.)

Poprzedni cykl wpisów poświęciliśmy książce Słowiańscy królowie Lechii. Polska starożytna (Warszawa 2015), mając nadzieję, że opisanie i przeanalizowanie metod badawczych Janusza Bieszka, pozwoli ostatecznie w prowadzonej drodze dowodowej, na wskazanie błędnych interpretacji źródeł historycznych, czy po prostu braku wiedzy. Poziom i ogólna koncepcja książki pozostawia czytelnika w przeświadczeniu wielkiego niedosytu: nie dość, że autor nie udowodnił ani jednej ze stawianych tez badawczych (jeśli już próbował, to nieudolnie), to na dodatek w wielu miejscach mijał się z prawdą.

Niski poziom merytoryczny Słowiańskich królów Lechii sprawił, że postanowiliśmy zakończyć drogę dowodową, a w przypadku kolejnej książki J. Bieszka – Chrześcijańscy królowie Lechii –wydanej we wrześniu tego roku, rozpocząć bardziej przystępny dla czytelników cykl wpisów dotyczących niektórych tylko aspektów najnowszej publikacji autora.

Cykl ten nie ma zamiaru obrażać autora, a jedynie wskazać na kardynalne błędy merytoryczne i redakcyjne, które w końcowym rozrachunku kompletnie przekreślają teorię Wielkiej Lechii.

O Januszu Bieszku, pomimo wzrastającej popularności, praktycznie nic nie wiemy. Z jednego z filmów promocyjnych dowiadujemy się jedynie, że jest pisarzem książek historycznych.

We wstępie najnowszej książki znajdujemy następującą informację od autora: Każda z moich dotychczasowych książek historycznych miała bogatą bibliografię – ponad 200 pozycji [podkreślenia redakcji], w tym wiele obcojęzycznych. Zawsze starałem się dokumentować informacje zawarte w moich książkach, a szczególnie te, które nie były dotychczas prezentowane w naszej historiografii (s. 11–12).

Zgodnie z mottem książki, zacytowanym na początku wpisu (pod którym podpisujemy się obiema rękami!), jako historycy mamy obowiązek mówić prawdę, według swojej najlepszej wiedzy. Mamy również obowiązek poinformować społeczeństwo, że w dotychczasowym repertuarze piśmienniczym Janusza Bieszka, TYLKO JEDNA książka posiada bibliografię liczącą ponad 200 pozycji. Przeanalizujmy książki autora pod tym kątem:

1) Zamki Państwa Krzyżackiego w Polsce, Warszawa 2010 – 227 pozycji w bibliografii.

2) Cywilizacje kosmiczne na Ziemi, Warszawa 2014 – 193 pozycje (103 książkowych, 19 stron internetowych, 62 filmów na YouTube, 9 filmów DVD)

3) Słowiańscy królowie Lechii, Warszawa 2015 – 194 pozycji (w tym 19 filmów na YouTube, autor dziwnym trafem nie zapisał w bibliografii map cytowanych na s. 217–221).

Mała nieścisłość pewno jeszcze nikomu nie zaszkodziła. Zwłaszcza, że nie liczy się ilość tylko jakość! Dodajmy więc, że w Chrześcijańskich królach Lechii bibliografia liczy… 111 pozycji. Ciekawe czy w następnej książce autor pochwali się tym faktem.

Reasumując, jako historycy informujemy społeczeństwo, że 111, 193, 194 nie są liczbami większymi od 200. Chyba, że w matematyce się coś pozmieniało…

Sygillusz