Najwyższy CZAS! by skończyć z lechickim zakłamywaniem polskiej historii. Część 1: Polemika z tekstem Tomasza Sommera

Ile lat ma Polska? Takim pytaniem rozpoczyna się felieton Tomasza Sommera KLIKNIJ TUTAJ, doktora nauk społecznych i redaktora naczelnego tygodnika „Najwyższy CZAS!”, na który natrafiłem buszując po sieci. Sam zaś felieton jest zapowiedzią, krótkim opisem okładki i głównego tematu numeru 37–38 (1373–1374) z 10–17 września 2016 roku, tegoż czasopisma. 

Po lekturze tego tekstu postanowiłem odnieść się do jego treści w sposób merytoryczny, które jednocześnie będzie wstępem do rozbioru krytycznego głównego artykułu numeru firmowanego przez swoisty „wstępniak” T. Sommera. Postaram się odpowiedzieć na pytanie tytułowe, zaś rozbiorowi merytorycznemu zostanie poddany główny temat numeru, gdzie szerzej odniosę się do „rewelacji” zapowiadanych przez T. Sommera, a spisanych piórem dr hab. (sic!) Mariusza Kowalskiego, członka Polskiej Akademii Nauk i wykładowcy Uniwersytetu Warszawskiego.

W tym roku obchodziliśmy 1050. rocznicę chrztu pierwszego historycznego władcy naszego państwa, Mieszka. Data 966, symboliczna, uchodzi równocześnie za początek budowania naszej państwowości, gromadzenia przez Mieszka ziem, które obecnie zwiemy polskimi. Proces ten trwał dość długo, bowiem dopiero z treści dokumentu „Dagome Iudex”, wystawionego około lat 990-992, czyli tuż przed śmiercią księcia (sporządzonego, według najnowszych badań, w Rzymie, przez rzymskich pisarzy miejskich, na co mogą wskazywać tytuły „iudex” i „senatrix”, które odpowiadają realiom italskim, a zachowanym w regeście znajdującym się w Zbiorze kanonów kardynała Deusdedita, sporządzonych około roku 1087; zob. artykuł Przemysława Nowaka opublikowany w Studiach Źródłoznawczych, t. 51, 2013).

Według tego regestu możemy dowiedzieć się szerzej o granicach i przyległościach państwa Schinesghe (według większości badaczy – gnieźnieńskiego, a więc w domyśle polskiego). Te dwie daty, 966 i 992, pierwsza symboliczna, druga, która przekazuje nam stan posiadania terytorialnego władztwa mieszkowego, a obie potwierdzone źródłowo, są datami granicznymi budowania zrębów polskiej państwowości.

Sama zaś nazwa Polska (łac. Polonia, Polania i inne rekcje), pojawia się w źródłach w pierwszych latach wieku XI, tuż po zjeździe gnieźnieńskim w roku 1000. A wręcz koronnym dowodem jest tutaj denar Bolesława Chrobrego, zawierający w otoku legendę +PRINCES POLONIE, a datowany i emitowany na rok 1000 lub krótko po nim. Idąc tymi śladami źródłowymi, wielokrotnie przebadanymi na wiele różnych sposobów, według starych i nowych macierzy badania historycznego, można stwierdzić, że państwo polskie powstało ok. 1050 lat temu, rozwijało się terytorialnie przez kilkadziesiąt lat, a od nieco ponad dziesięciu wieków jest znane jako Polska. Wszystkie informacje tyczące się okresu sprzed symbolicznej daty 966 odnoszą się do czasu, nawet nie proto-państwowego, ile plemiennego, który zaczyna kończyć się wielką budową grodów w Wielkopolsce w latach 920-939/940, co było skutkiem umocnienia się ośrodka władzy na tyle, by tendencje plemienne i decentralizacyjne przezwyciężyć.

Nieprawdą jest, że Polska ma 3000 lat i więcej. Również nieprawdą jest, że Polacy, jako naród, żyją na tych ziemiach od 3000 lat. Nowoczesne pojęcie narodu, które dziś jest powszechnie używane, zaczęło kształtować się dopiero na przełomie XVIII i XIX wieku. To samo tyczy się narodu polskiego, który obejmowałby całą ludność, zamieszkującą dane terytorium, posiadającą świadomość historyczną, wspólnoty państwowej i, co najważniejsze, narodowej. Proces ten trwał przez cały wiek XIX, zahaczając również o dwudziestolecie międzywojenne, gdzie według danych ze spisów powszechnych z lat 1921 i 1931, możemy poznać, że nie cała ludność, która uważana była za polską, za Polaków się nie uważała (stąd określenia „tutejszy”, które się w nich pojawiały, oczywiście z wyłączeniem mniejszości narodowych, licznych w II Rzeczpospolitej). Stwierdzić można, że nowoczesny naród Polski liczy sobie około 250 lat.

Sam tekst Tomasza Sommera jest nieprawdopodobnym bublem językowym i merytorycznym, szkalującym imię ludzi nauki (którym to autor sam się mieni, przez posiadanie stopnia naukowego doktora). Oto najdobitniejszy przykład:

„Zarówno poprzez badania genetyczne, archeologiczne jak i ponowną krytyczną analizę źródeł odrzuconych w XIX i XX wieku zgodnie z niepisaną, ale obowiązującą zasadą, że prawdę o Polakach archiwizowali tylko Niemcy. Bo przecież te najnowsze odkrycia są w zadziwiający sposób zbieżne z przekonaniami naszych przodków o ich sarmackim i starożytnym pochodzeniu. Jednak w pewnym momencie tę tradycję w całości uznano za legendę, a jej wytwory literackie za apokryfy”.

Jak to prawdę o Polakach archiwizowali Niemcy!? W jaki sposób to robili!? Niech Pan Redaktor Sommer poda źródło tej informacji! Kutrzeba, Krzyżanowski, Smolka i inni wielcy polscy naukowcy to Niemcy? Powstawanie archiwów i Polskich Towarzystw Naukowych, nie tylko w Galicji, to wszystko Niemcy!?

To wstyd, że człowiek posiadający stopień naukowy potrafi wypisywać takie durnoty. Widać jednak, znając optykę polityczną „Najwyższego Czasu!”, że wolny rynek pozytywnie zweryfikował fantazmat Wielkiej Lechii i czekać tylko jak „guru” wspomnianego zaplecza politycznego zacznie żądać dowodów, że Adolf Hitler nie był lechitą.

Lektura tylko tego jednego fragmentu dyskredytuje całość narracji jak i samego autora. Dlatego merytoryczne odniesienie się do tych „rewelacji”, traktowanych jako „wiedzę objawioną” tylko „lechickim naukowcom”, a doskonale znaną zawodowym archeologom i historykom, bo wcale nie ukrywaną, nastąpi do artykułu "Polacy potomkami Ariów" Mariusza Kowalskiego. Wystarczy tylko sięgnąć ręką do poważnych i rzetelnych opracowań, które w porównaniu do „wstępniaka” T. Sommera i okładki czasopisma nie manipulują wynikami badań z innych dziedzin, by potwierdzić wyssaną z palca tezę. Internetowy fenomen i fantazmat wyszedł właśnie do ludzi, którzy nie mają styczności z książkami i siecią WWW, przez czasopismo promujące fałszywą wizję dziejów ziem polskich, państwa i narodu polskiego. Co już niestety nie jest śmiesznym, a zaczyna być poważną sprawą, którą trzeba się zająć i teorie te w zarodku zdusić, by za kilkanaście lat nie obudzić się w świecie, w którym Lechia zajmuje miejsce w programach szkolnych, podręcznikach, a na podstawie tych teorii nie są bronione prace przynoszące tytuły i stopnie naukowe. Ostatni szlak został już niestety przetarty przez Piotra Makucha, który uzyskał stopień doktora właśnie na podstawie pracy tyczącej się tej, mówiąc delikatnie, wątpliwej teorii.

Doctore