Odpowiedź Janusza Bieszka na recenzję książki „Słowiańscy królowie Lechii” i nasz komentarz

Po recenzji książki „Słowiańscy królowie Lechii. Polska starożytna” postanowiliśmy wysłać jej treść wraz z oceną do autora, aby się ustosunkował. Wszak zapewniał nas w liście, że nie unika wymiany poglądów: ZOBACZ. Janusz Bieszk odpowiedział na wszystkie postawione zarzuty, takimi słowami (pisownia i składnia oryginalna):

Redakcja S.A. - przejrzałem i podtrzymuje swoje tezy i wnioski zawarte w książce a na dalsze dyskusje czy polemiki akademickie nie mam ochoty, czasu i szkoda mi energii. Każdy ma swój punkt widzenia, który musi się obronić, ale nie w wąskiej grupce naukowej z jej interesami tylko w społeczeństwie, które akceptuje treść książki lub nie! Moje książki się obroniły i np. dziś 29.09.2016 roku w empiku na 100 najlepiej sprzedających się książek w dziale Historia; niezmiennie Słowiańscy Królowie...- miejsce 1, Chrzescijańscy Królowie - miejsce 3-4 a Cywilizacje kosmiczne ...- miejsce 7-8. Trzy moje książki w pierwszej dziesiątce.

Nauka historyczna zapomniała, że powinna służyć Społeczeństwu swojemu Suwerenowi, któremu żadna partia, religia czy siły pozaborowe nie mają prawa odbierać wiedzy historycznej, ale zapomniała o tym i dalej utrzymuje np. dynastię majordomową (piastowską), a nie króla Koszyszko (Prokosz, Historya Polski (Polanii) i dynastię lechicką, Ja Ja Die Dienastie der Lechen z dzieła zaborcy Die Theilung Polens , prawda? A jak nie rozumie The Nuremberg Chronicle to niech przeczyta o Lechach (Lechitach) i Sarmatach w Bawarii, Szwabiii i w tzw. Germanii (Bratnia Ziemia),w Kronice czeskiej z poczatku XI wieku lub Rocznikach Długosza. Żałosny argument z Dyjamentowskim ur, w 1694 roku, który przy pisaniu kroniki Prokosza miałby tylko ok.10 lat ?, - przeczytajcie wreszcie Prokosza ! i Wstęp w mojej nowej książce Chrześcijańscy... A co z tablicą na kolumnie Zygmunta w W-wie, gdzie Zygmunt Waza został ogłoszony przez syna króla Władysława 44 królem polskim w szeregu?! Gdzie i kiedy polska nauka ogłosiła poczet tych królów, gdzie Mieszko I jest dopiero 20 -tym królem a 19 przed nim - policzcie Panowie i to jest nauka? Mógłbym tak w nieskończoność ale i tak Społeczeństwo rozliczy nasza historiografię - jest to kwestia czasu ! Pozdrawiam przy okazji dwóch Waszych komentatorów; jedna to chyba Pani od "tupnięcia nogą" i Pan, który wyśmiewał moje żródlo z Buenos Aires i co nie głupio Panu?, bo tutaj trzeba znać j. hiszpański a Prof. Starża-Kopytyński ma wielka wiedzę i pracował w Instytucie Genealogii i właśnie jest potomkiem starodawnego rodu Starżów herbu Topór, o którym chyba Pan nie słyszał? Bez obrazy - Pozostawiam Państwa w Waszej Wieży z Kości Słoniowej-Samouwielbienia i Wielkich Metod Badawczych ! Proszę te pospiesznie napisane słowa opublikować dla Waszych komentatorów.

Pozostaje z poważaniem i żegnam Janusz Bieszk

Komentarz redakcji Sigillum Authenticum

Pan Janusz Bieszk nie odniósł się do żadnego merytorycznego argumentu, który przedstawiliśmy w recenzji . Nie obronił w żaden sposób swoich tez, zasłaniając się brakiem czasu na akademickie dywagacje i podając jako koronny argument sukces finansowy jego książek. Nie odniósł się do błędów warsztatowych oraz nie przedstawił założenia swoich metod badawczych. Nie sformułował żadnych merytorycznych kontrargumentów.

W swoim liście zawarł dwie rzeczy. Powtarzane jak mantrę w każdej swojej wypowiedzi, schematyczne, błędne i zapewne wyuczone sformułowania, które zostały gruntownie obalone pod względem merytorycznym, warsztatowym i kompetencyjnym oraz wycieczki personalne. Dlatego stawiamy pytanie, jaki jest cel prac J. Bieszka? Informowanie o prawdzie historycznej? Czy może zantagonizowanie Polaków ze środowiskiem naukowców, akademików, nauczycieli, muzealników, rekonstruktorów historycznych i innych popularyzatorów rzetelnej wiedzy, a przy tym manipulowanie i okłamywanie polskiego społeczeństwa? Na pierwsze pytanie odpowiedzieliśmy w recenzji, że twórczość J. Bieszka nie ma niczego wspólnego ani z rzetelną wiedzą, ani tym bardziej z dociekaniem prawdy historycznej. Na drugie pytanie nie odpowiemy, pozostawiając je osobistej rozwadze naszych czytelników, przypominając, że każdy naukowiec, również zawodowy historyk, musi być w swoim sądzie obiektywny i nie powinien przenosić swych sympatii politycznych czy religijnych na treść swojego wywodu. Pod tym względem J. Bieszk nie ukrywa swoich poglądów i można bardzo łatwo je dostrzec, a klucz geograficzno-polityczny, który uważa za jedynie słuszny, rzutuje na całość jego argumentacji. A książki, listy do naszej redakcji i wypowiedzi medialne J. Bieszka są doskonałym przykładem kompromitacji autora, jego ignorancji i niewiedzy w zakresie spraw, w których się wypowiada.

Wielka w tym strata, że J. Bieszk nie chce ustosunkować się do naszej recenzji, bowiem przez ścieranie poglądów, obalanie autorytetów i tez, nauka jako dziedzina podlega rozwojowi. Autor książki „Słowiańscy królowie Lechii” uważa przy tym, że jedynym wyznacznikiem obrony jego poglądów są wyniki sprzedaży. O jakże ułomne jest to myślenie, które może wynikać z różnych czynników, z modą na czele. Naukowe tezy powinny się wpierw obronić w środowisku naukowym, rzetelnym i kompetentnym, posiadającym odpowiednie narzędzia, by dociekać, idąc za Leopoldem von Ranke, „jak to właściwie było”.

Historia, jako nauka jest próbą rekonstrukcji przeszłości w oparciu o krytyczną lekturę źródeł historycznych pisanych i materialnych, w oparciu o warsztat m.in. nauk pomocniczych historii, archeologii i innych dyscyplin naukowych, które mogą być pomocne przy dotarciu do prawdy historycznej. Nie jest to ani prawda absolutna, która, przy ułomnościach człowieka, nie jest możliwa do zbadania, ani prawda objawiona, która jest formułowana w książkach J. Bieszka. Prawda historyczna i wiedza o przeszłości winna być przekazywana według najlepszej wiedzy, o czym, we wzniosłej dedykacji do książki „Chrześcijańscy królowie Lechii. Polska średniowieczna” pisze sam Autor (s. 6nlb.), a przy tym sam się do niej nie stosując, gdyż prezentowana przez niego wiedza nie jest ani najlepsza, ani rzetelna, a tym bardziej nie przynosi wartości dodanej do obecnego jej stanu.

J. Bieszk nie potrafi pojąć, że rzetelna wiedza historyczna, która służyć ma społeczeństwu, jest przekazywana poprzez system edukacji, wydarzenia naukowe i historyczne, programy telewizyjne czy teksty popularnonaukowe ukazujące się na łamach prasy i Internetu. Nie ma problemów z dotarciem do niej. A jedynym ograniczeniem jest tylko wola człowieka, czy chce on do niej sięgnąć. NIKT, powtarzamy, NIKT nie ukrywa źródeł. ŻADEN zawodowy historyk-naukowiec nie fałszuje i nie zakłamuje obrazu przeszłości, a zarzut o celowości i zorganizowaniu takich działań przez wielką grupę ludzi i to na przestrzeni ostatnich dwóch stuleci jest całkowitą niedorzecznością i budowaniem teorii spiskowej, nie popartej żadnym dowodem czy merytorycznym argumentem.

W dalszym ciągu autor podtrzymuje błędne przekonanie, że źródła, do których dotarł, są jego odkryciem i przyniosły rewolucyjne tezy, całkowicie pomijając rozwój nauki, jej narzędzi badawczych i metod naukowych. Janusz Bieszk nie odpowiedział również na apel, aby wyniki swoich badań opublikować w jednym z najlepszych polskich periodyków naukowych w zakresie historii – „Studiach Źródłoznawczych”, by były one przedmiotem akademickiej debaty. Dlaczego? Może jest to wynik obawy, że już na etapie recenzyjnym zostaną one doszczętnie zmiażdżone pod każdym względem, i to nie w taki łagodny sposób, który przyjęliśmy na łamach naszego bloga?

J. Bieszk nie chce zrozumieć, bądź tego nie potrafi, że teksty, które przywołuje, nie są wiarygodne pod żadnym względem, a doszukiwanie się wzmianek o Lechitach w XIX wiecznych pruskich atlasach czy tablicach genealogicznych powstałych jako odbicie ówczesnego stanu wiedzy, a obecnie będącego nieaktualnym, obalonym i zarzuconym, jest kardynalnym błędem, nie tylko historyka, ale każdego człowieka, który bezkrytycznie podchodzi do takich rewelacji. Postępowanie to tyczy się zwłaszcza kroniki Prokosza, której rękopis odnalazł Joachim Lelewel datowany na rok 1764 (Djamentowski miałby wtedy 70 lat, a nie 10, jak twierdzi autor), a sam proces jej fałszerstwa był śledzony i badany nie tylko przez J. Lelewela, ale również Janusza Tazbira ZOBACZ (tekst nadesłał jeden z czytelników) i Piotra Boronia. Szerzej można poczytać o tej kwestii w tekście autora bloga „Se czytam” ZOBACZ.

W kolejnych zdaniach swojej wypowiedzi autor powiela, z wrodzoną albo wyuczoną konsekwencją, te same błędy, które zostały przez nas wytknięte. Dobitnie pokazuje to przykład Kolumny Zygmunta III Wazy i inskrypcja, która jej towarzyszy. Zygmunt III Waza był 44 królem, tylko Szwecji, a nie Polski. Niestety J. Bieszk nie ma ani podstawowej wiedzy w zakresie historii, ani umiejętności lingwistycznych, ze znajomością łaciny na czele, by odpowiednio ten przykład skonkretyzować i nadać kształt nawet quasi-naukowego wywodu.

Autor „Słowiańskich królów Lechii” wytykał nam również sformułowania ad personam. Tymczasem sam nie mógł się powstrzymać, by nie urazić i skrytykować naszych czytelników. Gdzie Pana klasa, Panie Januszu? Mówi Pan, w jednym ze swoich wywiadów internetowych, że każdy prostak potrafi obrażać, a świadczyć to ma o jego niemocy intelektualnej czy merytorycznej ZOBACZ. Do jakiej więc grupy Pan się tym listem zakwalifikował? Pozostawiamy to do rozważenia, zarówno autorowi, jak i naszych czytelników. Wychodzimy jednak z założenia, że osoby personalnie wspomniane w liście, potrafią same się ustosunkować do tych przytyków i zapewne to zrobią. Naszym zdaniem zachowanie J. Bieszka jest niegodne i będzie przez nas piętnowane.

Więcej z Panem Januszem Bieszkiem nie będziemy się kontaktować, uważając we wszelkich kwestiach sprawę za zamkniętą. Zawsze jednak jesteśmy otwarci na merytoryczną, akademicką i publiczną debatę nad wszelkimi tezami dotyczącymi historii naszego Państwa i narodu.

SigA