Najwyższy CZAS! By skończyć z lechickim zakłamywaniem polskiej historii. Część 2: Początek legitymizacji fantazmatu Wielkiej Lechii. Czy mamy już do czynienia z sektą lechicką?

Mimo posiadanych technologii, zapisanych i zadrukowanych wielu stron, w tym również mnogości informacji elektronicznych (internetowych) ciężko jest ustalić, kiedy tak naprawdę wypada początek tworzenia i rozpowszechniania mitu lechickiego. Samej zaś sprawie przyglądałem się wcześniej z boku, nie przejawiając większego zainteresowania tymi teoriami, zdając sobie sprawę, że są one fikcją i nie przynoszą żadnego pożytku poznawczego. Stąd tekst ten może być niekompletny w kwestii wydawnictw „lechickich”, które umknęły mojej uwadze.

Pierwsze zapisy, komentarze i opinie istnieją zapewne gdzieś w najdalszych zakamarkach sieci internetowej. Sama zaś idea nie była w początkowej jej fazie zbyt popularna. Na znaczeniu zyskiwać zaczęła dopiero przed kilkoma laty. W 2013 roku wyszła, jeszcze nakładem autora, książka Feliksa Gruszki „Polska przed tzw. Piastami”, która negowała ustalenia archeologiczne i historyczne. W tym samym roku, wyszła książka Piotra Makucha (wspominaliśmy tą personę) „Od Ariów do Sarmatów. Nieznane 2500 lat historii Polaków”, sporządzona na podstawie dysertacji doktorskiej zatytułowanej „Spór nad genezą zachodniosłowiańskich państwowości w świetlemitologii kejanidzkiej i Aleksandriady”, obronionej w roku 2011 na Wydziale Studiów Międzynarodowych i Politycznych Uniwersytetu Jagiellońskiego. Po opublikowaniu tej książki, została ona merytorycznie skrytykowana przez prof. Dariusza Andrzeja Sikorskiego, wybitnego specjalistę wczesnego polskiego średniowiecza (prof. Sikorski występuje pod ksywką Dargas). Autor recenzowanej publikacji nie podjął się nawet prób odpowiedzi na zarzuty rejterując jak tchórz, z pola merytorycznej dyskusji naukowej.

W tym samym czasie w internetowym śmietniku, zaczyna publikować swoje urojenia Paweł Szydłowski z Kanady. Pierwotnie wypowiada się o lekarzach, UFO, atakuje Kościół czy oskarża Jana Pawła II o organizowanie pedofilii w Kościele! (zniesławienie - art. 212 § 1 Kodeksu karnego oraz obraza uczyć religijnych - art. 196 Kodeksu karnego). Następnie raczy swoich słuchaczy „wykładami”, w których to cytuje bez aparatu badawczego wyrwane z kontekstu zdania z kronik polskich i zagranicznych, jako dowody na istnienie Imperium Lechickiego. Człowiek ten, jest jednak tak zaczadzony nienawiścią do naukowców i Kościoła, że nie zamierzamy po raz kolejny charakteryzować jego wypowiedzi. Zrobiliśmy to w tym miejscu. Dziwi jednak fakt, że P. Szydłowski, posługując się językiem łudząco podobnym do tego używanego w pijackich melinach, traktowany jest przez zwolenników fantazmatu Wielkiej Lechii za niekwestionowany autorytet.

Przełom w wymysłach lechickich a szpilę dla popularyzacji rzetelnej nauki przyniósł rok 2015 – kolejne dwie publikacje. Pierwsza, również mocno krytykowana przez środowisko naukowe, jest pracą habilitacyjną Leszka Moczulskiego „Tajemnice wczesnych Słowian”. Napisana kilkanaście lat temu i nieuzupełniona o nowy stan badań w tej dziedzinie prezentuje fałszywy obraz początków słowiańszczyzny.

W tym samym roku światło dzienne ujrzała praca Janusza Bieszka „Słowiańscy królowie Lechii. Polska Starożytna”, jednego z guru, obok Pawła Szydłowskiego i Czesława Białczyńskiego, idei fantazmatu Wielkiej Lechii. Obie te prace, jak i zarówno zapowiedź na wrzesień 2016 roku kolejnej książki J. Bieszka, wydała BELLONA.

Bardzo szybko, od blogów, forów i filmów video w portalu YouTube mit lechicki przedostał się do oficjalnych publikacji, posiadających swój oddzielny numer ISBN. Stąd krótka droga, by temat ten zaistniał w prasie, tygodnikach i czasopismach… Niestety tak się stało w wyniku zapowiadanej publikacji w tygodniku „Najwyższy CZAS!”, związanego z ruchem narodowym, który hołubi żołnierzy wyklętych, jednocześnie nie znając dawniejszej historii swojego państwa i zawiłych losów narodu, którego mienią się patriotami. Co jest skandalicznym i wybiórczym traktowaniem dziejów by uzasadnić egzystencję fałszywego obrazu historii i bytu swojego tworu politycznego. Legitymizacja fantazmatu Wielkiej Lechii przez renomowane wydawnictwa i tytuły prasowe staje się pożywką dla zwolenników wymysłów lechickich. Istnienie tworu lechickiego, którego nijak nie można udowodnić, przedostaje się właśnie do szerokiego grona nieświadomych odbiorców. A rzesze te ciągle rosną, negując w swej masie wszystkie dokonania polskiej kultury i nauki na rzecz wydmuszki historycznej opartej na zafałszowanym obrazie historii, jednocześnie nie dopuszczając do siebie żadnych merytorycznych i logicznych argumentów.

Powiedzmy sobie wprost: Imperium Lechickie to wierutne kłamstwo, mające swoje korzenie w zakompleksieniu i niewiedzy ich twórców. Kłamstwo to, trafiło jednak na podatny grunt grupy ludzi, którzy chętnie mieszają kwestię słowiańską z obecną geopolityką. Wzorem Pana Szydłowskiego są chamscy, wulgarni, a nader wszystko bardzo słabo znają polską składnię i gramatykę, co utrudnia znacząco czytanie ich jałowych zresztą wywodów.

Operują oni ogólnymi hasłami, które nigdy nie zmieniają się w czasie dyskusji na konkrety. Pytani o precyzyjne przedstawienie stanowiska dowodowego – milczą. Pytani o kroniki „niemieckie, karolingów, perskie” – milczą.

Narodził się niebezpieczny ruch, kształtem przypominającym sektę, który jako jedyny rości sobie prawo do prawdy historycznej, opluwając środowisko akademickie, rzetelne prace badawcze zarzucając mu zakłamywanie historii, i to w sposób zorganizowany, wspólnie z „żydostwem, Niemcami i siłami Kościoła Katolickiego pod egidą Watykanu”. Celem tej nieformalnej grupy jest zakłamanie wielkich, trudnych, bohaterskich i tragicznych dziejów naszego państwa i narodu, jego bohaterów i wodzów, niegdysiejszej potęgi Rzeczpospolitej i jej doniosłego znaczenia. Na to zgody nie ma i nie będzie! W tym wypadku prawda i historia nie obroni się sama, bo przychodzi nam stanąć przed siłą, która nie zważa na wagę argumentów i logikę wywodu, ale przez zaściankowość, kompleksy i niedouczenie, rozdmuchuje swoje przeczucie niskiej wartości i słabe ego, do niebotycznych, megalomańskich wręcz rozmiarów. A przecież KAŻDY CZŁOWIEK jest ważny w organizmie społeczeństwa i narodu, który nie zdaje zazwyczaj sobie sprawy, że zwykłą, codzienną pracą czy nauką, przynoszą nowe siły naszej gospodarce i wspólnocie. Wszystko to poświęcają w imię „wichrzycieli historycznych” i teorii opartej na fałszu.

Doctore