Odpowiedź Janusza Bieszka w sprawie naszego artykułu "Nie wiem, o czym mówię i nie wiem, co jest po czym. Polemika z metodami badawczymi Janusza Bieszka"

Przedstawiamy treść przesłanej odpowiedzi Janusza Bieszka w sprawie artykułu "Nie wiem, o czym mówię i nie wiem, co jest po czym. Polemika z metodami badawczymi Janusza Bieszka". Nasza odpowiedź wraz z recenzjami obu prac przytaczanych przez autora listu jest w opracowaniu i sukcesywnie będzie się ukazywać na łamach naszego bloga. List zgodnie z wolą J. Bieszka przedstawiamy zgodnie z oryginałem: 

Dziękuję za opublikowanie na Waszym blogu mojej odpowiedzi na publikację anonimowego Doctore z dnia 26 sierpnia br. dotyczącą mojej książki „Słowiańscy Królowie Lechii. Polska Starożytna.”

W wyszukiwarce YAHOO w Safe Finder figurujecie jako;

„Sigillum Authenticum/Uniwersytet Jagielloński” i mogłem sądzić, ze jesteście powiązani, nie znając innych szczegółów.

Odnośnie metod badawczych – mam swoje własne i nie muszą być one zgodne ze „stricte naukowymi”.

Również nie unikam wymiany poglądów i dlatego niniejszym przesyłam mój komentarz merytoryczny do ww. publikacji i proszę o jego dosłowną prezentację na Waszym blogu.

1. Niektóre źródła

Jeżeli chodzi o źródła historyczne, jestem przekonany, że niektórych nowych, unikalnych i ważnych zródeł pan Anonim w ogóle nie zna, ponieważ ja je znalazłem i jako pierwszy w skrócie przetłumaczyłem i przytoczyłem, na przykład; „La Hidalguía Polaca y su estructura social de clanes” (Szlachectwo polskie i jego struktura społeczna rodów), Profesora Starży-Kopytyńskiego, opracowanie powstałe w 2010 roku w Buenos Aires (patrz str. 53-55), czy „True Origin of the Peoples of Eastern Europe, History Research Projects.” – naukowe opracowanie zbiorcze powstałe w 2001 roku w Sydney (patrz str. 74-75). Także płyta nagrobna z dedykacją z I wieku, ofiarowana wraz z grobowcem przez cesarza rzymskiego Tyberiusza Klaudiusza lechickiemu królowi Awiłłowi Leszkowi, znana z publikacji i tłumaczenia Tadeusza Wolańskiego już od 1843 roku ! i którą odnalazłem w kwietniu 2014 roku w Museo del Lapidario di Urbino, Italia, pod numerem katalogu i z opisem włoskich naukowców oraz która cofnęła oficjalną historię Polski o 1000 lat, zresztą zgodnie z polskimi kronikami lechickimi (patrz szczegóły str.5).

Teraz chciałbym przejść do kilku punktów tematycznych, poruszonych przez pana Anonima i je krótko skomentować (pomijając w nich zawarte; długie, zbędne i nie na temat – wywody):

2. Kronika słowiansko-sarmacka Prokosza z X wieku – całkowicie wiarygodna i perła wśród 25 przytoczonych przeze mnie w książce lechickich i polskich kronik. Zawiera bezcenną treść, język, bibliografię i komentarze historyków z okresu XVI wieku (króla Stefana Batorego) oraz początku XVIII wieku. Poza tym panowanie wielu władców Lechii opisanych przez Prokosza, zarówno starożytnych jak i średniowiecznych, potwierdziło kilkanaście naszych kronik oraz zagranicznych dzieł historycznych takich autorów jak; T. Nugent, E. Brydges, J. Anderson, P. Godwin, J. Aventinus, d’ Eginhard, R.H. Vickers (patrz szczegóły str.124-128 i bibliografia).

Natomiast podanie przez pana Anonima jako dowodu ! tylko trzech słów; „ jest oczywistym fałszerstwem” jest żałosne i niegodne historyka ! i dlatego sadzę, że nie zna treści kroniki Prokosza !?

Ponadto dodam, że m.in. z mojej inicjatywy doszło do wydania kroniki Prokosza z X wieku, w formie reprintu I wydania z 1825 roku (po 190 latach !), a także innych kronik lechickich – jak niżej;

- Historya Polski (Polanii) z XI wieku,

- Historya Bolesława III króla polskiego, z przełomu XI/XII wieku,

- kronika Kagnimira z XI wieku,

- kronika Dzierswy z XII wieku,

- kronika Lechitów i Polan - Baszko Godzisław z XIII wieku.

Tą wspaniałą pracę dla społeczeństwa polskiego wykonuje Wydawnictwo Armoryka w Sandomierzu !

3. Lelewel (Herr Lelhöffel) – historiografia już od zaborów pięknie wyidealizowała tego Pana.

Nie bez powodu nasz wybitny uczony orientalista, językoznawca i numizmatyk prof. dr hab. Ignacy Pietraszewski, nękany pod zaborami za swój patriotyzm, dedykował „Nowy przekład dziejopisów tureckich, dotyczących się, historii polskiej…(t.1 – Berlin 1846), następująco:

„Szlachetnym tylko i wiernym rodzinnej ziemi mojej Braciom – nie zaś tym, którzy z uszczerbkiem Ojczyzny obcym zaprzedali swą uczoność, myśli, uczucia, słowem całą osobistość swoją, poświęcam.”

To Lelewel opublikował kłamstwa i obraźliwe dla Polski informacje w swoim francuskim opracowaniu – „Numismatique du moyen-age – Numismatique polonaise” (Numizmatyka średniowieczna- Numizmatyka polska), a mianowicie:

- „że wszystko co jest w posiadaniu, to kilkanaście monet polskich

z okresu średniowiecza”,

- „nie był znany pieniądz narodowy przed wprowadzeniem

Chrześcijaństwa”,

- że w obiegu w Polsce były „łapki futerkowych zwierząt” (extrémités des fourrures), jak kuny, wiewiórki, popielice itp.

Wykazał się tutaj szczególnym tupetem i bezczelnością !

Drugim wielkim patriotą okresu zaborów był Tadeusz Wolański bibliofil, badacz starożytności i wybitny numizmatyk, który przez 30 lat zebrał 2739 monet brakteatów i solidów królów lechickich i polskich, które od niego odkupił ówczesny rząd za kwotę 16000 złotych dla zbiorów Uniwersytetu Warszawskiego.

Lelewel uważający się także za wielkiego numizmatyka, zupełnie zignorował ten zakup rządu od Wolańskiego, ogłaszając o nim arogancko i lekceważąco; „Jakiś amator w Polsce, Wolański” (Un amateur en Pologne, Wolański).

Wolański oburzony drwinami Lelewela, oprotestował je oficjalnie w swojej publikacji.

Widać z powyższego, że Lelewel poniżał Polaków i nie identyfikował się z Polską, był duchem od niej daleko, a pisał przeważnie po francusku.

Natomiast Tadeusz Wolański za swoje badania i publikacje związane ze starożytną Polską , a mianowicie:

- znalezienie płyty nagrobnej z dedykacją cesarza Tyberiusza

Klaudiusza dla króla Awiłła Leszka - w zbiorze Raphaelis

Fabretti Gasparis F. z 1702 roku,

- przetłumaczenie ww. dedykacji z j. łacińskiego,

- zbiorami monet m.in. królów sarmackich (I w. p.n.e.- III w.) oraz

brakteatów i solidów królów; Kraka, Lecha IX, Ziemowita,

Ziemomysła, Mieszka I,

- walkami Lechów (Lechitów), w I w. nad rzeką Lech i na

Lechowym Polu (Lechfeld), w Bawarii oraz w 805 roku nad rzeką

Ochrza pod Chebem czy nad rzeką Rábą w 872 roku,

- uznanie kroniki Prokosza za prawdziwą i wiarygodną (podobnie jak historyk Julian Ursyn Niemcewicz),

został wyklęty przez Kościół rzymski w 1853 roku, który także ogłosił jego księgi jako zakazane i spalił na stosie.

Jego uwięzieniu i skazaniu zapobiegła interwencja cara Mikołaja I, który cenił Wolańskiego za jego odkrycia i znaleziska, także dla Cesarsko-Rosyjskiej Akademii Nauk w Petersburgu. Car przydzielił mu oddział wojska do ochrony podczas wyjazdów i badań (patrz str.248-255).

A pan Lelewel oficjalnie uznał kronikę Prokosza za falsyfikat w interesie historiografii zaborcy niemieckiego, która była zagrożona jej treścią. Oświadczył, że znalazł jej rękopis 21 czerwca 1764 roku i nie miał wątpliwości, ze stoi za tym fałszerz dokumentów Przybysław Dyjamentowski. Ale to nie jest żaden dowód, ponieważ:

1. Rękopis ten nie był podpisany – brak dowodu?

2. Lelewel tylko przypuszczał, że jego twórcą mógł być P.

Dyjamentowski – brak dowodu ?

3. Nie wiadomo czy był to rękopis części kroniki Prokosza czy

całości, która liczy z bezcenną bibliografią aż 267 stron ?

4. Gdzie się zatem podział ten rękopis Lelewela - brak dowodu ?

Moim zdaniem Kronika Prokosza krążyła wśród społeczeństwa polskiego właśnie w ręcznych odpisach, w ukryciu i obawie przed zaborcą niemieckim w celu przetrwania tego okresu i zachowania jej dla potomności ! Dopiero wydawca Hipolit Kownacki odważył się ją wydać w 1825 roku. Zawiera komentarze historyków z XVI wieku (okresu króla Stefana Batorego) oraz początku XVIII wieku. Obecnie możemy się cieszyć jej reprintem wydanym w 2015 roku (po 190 latach !), z I wydania w 1825 roku. Chwała za to Wydawnictwu Armoryka z Sandomierza.

Lelewel napisał także historię Polski jako prześmiewcze dzieje bajeczne i dedykował swoim siostrzeńcom- wnukom !

W związku z powyższym Lelewel nie jest wiarygodny, natomiast rację mają dwaj wybitni badacze, naukowcy, historycy i patrioci polscy; Julian Ursyn Niemcewicz oraz Tadeusz Wolański, którzy uznali kronikę Prokosza za wiarygodną oraz prawdziwą i ich decyzja powinna być dla nas miarodajna i decydująca !

4. Kronika norymberska

Dlaczego kronika ta nie jest dostępna dla społeczeństwa i przetłumaczona na j. polski, przynajmniej w partiach, które dotyczą przodków Polaków – Lechów, na przykład walczących w 9 roku z tzw. Marsowym Legionem na Lechowym Polu (Lechfeld) pod miastem Lecha (Augsburg), wysłanym przez cesarza Augusta Oktawiana w celu odebrania tego miasta Lechom ?

Po wybiciu legionu do nogi przez Lechów, 3 lata później w 12 roku, cesarz wysyła wodza Tyberiusza na czele kilku legionów, który pokonuje Lechów i niszczy ich miasto. Opisuję to szczegółowo cytując kronikę norymberską, (patrz – str.162-163), do której dotarłem na uniwersytecie Wisconsin, bo w Polsce jest ukryta tylko dla wiernych historyków, którzy o tym nie napiszą. A jeżeli się mylę to proszę podać dokładnie, który historyk gdzie i kiedy o tych walkach Lechów napisał? A upłynęło już prawie 100 lat od zaborów !? Zresztą pisze o tym także kronika czeska na początku XI wieku (także już dostępna jako reprint oraz Długosz w rocznikach). Przecież skądś się wzięły dziesiątki nazw z Lechem w Bawarii, pieczołowicie zachowane do dziś, włącznie z Regionem Lecha (Lechrain), prawda? W tym temacie pan Anonim unikał konkretów i ograniczył się do beletrystyki pseudonaukowej.

5. Roczniki Aventinusa oraz fuldajskie - następny kwiatek i podtrzymywanie nieprawdy, pomimo stosowania według pana Anonima - „krytycznych naukowych metod badawczych” i „naukowego postępowania”. A liczą się tylko konkrety i fakty, a są one miażdżące, jak niżej:

Aventinus precyzyjnie opisuje udział króla Polanii (Bolaniae), Wrocisława (Vratizolaus) w najeździe z jego Wenedami (Venedis) w 892 roku na Wielką Morawę z trzech stron, wspólnie z frankońskim królem Arnulfem i wodzem (kende) Prawęgrów o nazwisku Kurszána.

Po pierwsze, historyk powinien wiedzieć, że w łacinie wczesnośredniowiecznej, kronikarze nie używali liter „W” i „V” tylko „B” a tym bardziej w kronikach pisanych gotykiem litery gotyckie B,b (duża i mała), oznaczały zarówno „V,v” jak i „B,b”, stąd w tłumaczeniu roczników fuldajskich winno być Vrazlavone a nie Brazlavone czyli jednoznacznie Wrocisław !

Po drugie posłowie do Bułgarii zostali wysłani z królestwa Wrocisława rzeką Odrą (de regno Vrazlavonis per fluvium Odagra) !  

Po trzecie Brasław nigdy nie był królem, nie miał królestwa nad Odrą ani rycerzy Wenedów (Venedis) !

Po czwarte w czasie najazdu, ziemie późniejszego księcia Brasława, który panował krótko, ale dopiero w latach 896-901, należały do Wielkiej Morawy księcia Świętopełka !

I właśnie w związku z powyższym ewidentnym przekłamaniem, byłem zmuszony opublikować prawidłowe i prawdziwe tłumaczenie o królu Wrocisławie, wymienionym tylko w kronice Prokosza, co tylko potwierdza jej wiarygodność (patrz str.201-203).

6. Kroniki, Lech, Lechici, Piastowie ? (O jakich kronikach J. Bieszk mówi ?)

a/Kroniki

Widać z tego, że historyk pan Anonim nawet nie zna lechickich kronik, bowiem wymienia tylko cztery:

- Gall Anonim – XII wiek

- Dzierswa – XII wiek

- Kadłubek – XIII wiek (który nie był żadnym mistrzem…

stolarskim?, lecz doktorem nauk !)

- Kronika wielkopolska – XIII wiek

W moich książkach przytaczam i omawiam listy królów lechickich jeszcze z innych naszych kronik do XIV wieku (oprócz ww. czterech), a mianowicie:

- Prokosz – X wiek

- Miorsz – XI wiek

- Historya Polski (Polanii) –XI wiek

- Kagnimir – XI wiek

- Historya Króla Bolesława III króla polskiego – XI/XII wiek

- Mateusz Cholewa – XII wiek

- Gaweł mnich, Michał kanclerz – XII wiek

- Kronika polsko-śląska – XIII wiek

- Baszko Godzisław – XIII wiek

- Piotr z Byczyny – XIV wiek

oraz tzw. Jasnogórski obraz z pocztem królów lechickich i polskich (patrz str.123-144).

b/Lech

Lecha wymienia jako pierwsza kronika Prokosza z X wieku. Według tej kroniki i Prof. Starży-Kopytyńskiego nazwa kraju Lechia pochodzi od nazwy króla Lecha I Wielkiego, który według Prokosza panował w latach 1729-1679 p.n.e. Nadana nazwa Lech pochodziła od słowa Leh z jezyków sanskrytu i staroirańskiego (awestyjskiego) – co oznaczało Pan, Król, Bóg, Pasterz, a nazwa Lechia (Lehía), oznaczała królestwo.

Król Lech I Wielki wprowadził zręby szlachectwa, tzn. lechickiego systemu rycerskiego „Comes militi” – towarzyszy broni Lecha – króla, nominowanych jego decyzją rycerzy Lechitów z poszczególnych rodów oraz plemion słowiańskich. Etymologicznie więc szlachta znaczyła „Synowie Lecha” i pochodziła od słów „Z Lecha”, „Ci od Lecha”. „Comes militi”, rycerze, towarzysze broni króla, byli członkami pierwszych rodów i stąd określenie – synowie Lecha (patrz szczegóły str. 53-62).

c/Lechici

Lechici byli więc rycerzami króla Lecha, nominowanymi przez niego w różnych rodach i plemionach Ariów- Słowian Indoscytów - jako szlachta odwieczna.

Nieprawda, że pierwszy o Lechitach zaczął pisać Kadłubek, bowiem oprócz Prokosza, już w XI wieku kronikarz Kagnimir wymienia króla Bolesława I Wielkiego jako Lecha II założyciela (Lechone) – jak niżej:

„…wszyscy okrzykneli go nietylko OYCEM OYCZYZNY, oswobodzicielem, odnowicielem, ale i Lechonem ! drugim założycielem, zwycięzcą i dawcą pokoiu.”

Ponadto wcześniej od Kadłubka o Lechitach pisały kroniki:

Miorsza z XI wieku

Historya Polski (Polanii) z XI wieku

Mateusza Cholewy z XII wieku

Dzierswy z XII wieku

polsko-śląska z początku XIII wieku

d/Piastowie ?

Nie było żadnych Piastów i dynastii piastowskiej lecz cały czas trwała dynastia lechicka do ostatniego króla lechickiego Kazimierza III Wielkiego (1333-1370). Nie omawiam pomniejszych książąt lechickich, którzy dotrwali do XVII wieku !

Natomiast słowo piast jest skrótem od piastuna czyli zarządcy dworu królewskiego tak więc; piast=piastun=majordom (także Wojciechowski, Szkice…str.158).

Sprawę omawiam i wyjaśniam w książce „Chrześcijańscy Królowie Lechii. Polska Średniowieczna.” (Wstęp str.21-22), której premiera ma nastąpić już 14 września 2016 roku.

7. „Odcięta” historia Polski

A jednak to prawda, bowiem to zaborca niemiecki zmanipulował i ustanowił naszą historię oraz panowanie władców dopiero od 550 roku, odcinając starożytną historię. Przykładem tego jest chociażby dzieło historyczne zaborcy, wydane w 1864 roku w Berlinie pod tytułem Die Theilung Polens, F.S. (Rozbiory Polski), które prezentuje Dynastien Tafel der Könige von Polen:

I. Die Dynastie der Lechem (Dynastia Lechów !) - lata 550-869 i jej królowie; Lech I, Wyzimir I, XII Wojewodów, Krakus I, Lech II, Wanda, XII Wojewodów, Leszek I lub Przemysław, Leszek II, Leszek III, Popiel I, Popiel II).

II. Die Dynastie der Piasten (Dynastia Piastów) – lata 860-1370 i jej królowie; Piast, Ziemowit, Leszek I (IV), Ziemomysł, Mieczysław I itd. do Kazimierza III Wielkiego).

Nawet zaborca niemiecki „łaskawie przyznał” nam Dynastię Lechicką, co prawda tylko od połowy VI wieku ?, podobnie jak część naszych kronik tzw. krótkich (patrz str. 135-139).

Widać wyraźnie, ze fałszerstwa dokonano osobą piasta czyli piastuna o nazwisku Koszyszko (Prokosz, Historya Polanii), ze starodawnego rodu herbu Króy, który był starym rycerzem Lechitą i po prostu kontynuował dynastię lechicką. Natomiast zaborca narzucił nam dynastię piastowską czyli majordomową, którą utrzymujemy do dziś ?!

Według zaborcy w ramach powyższej Dynastii Lechów panowało 10 królów lechickich przez okres 319 lat (550-869) ! Oczywiście panowanie królów Lecha I i Wizimira jest błędne, ponieważ panowali oni dużo wcześniej (patrz str. 289-290).

Dlaczego ta Dynastia Lechów nie została omówiona w naszej historiografii ? a może była, tylko gdzie i kiedy ?

Żałosne jest to unikanie w naszej historiografii nazw ; Lechia, Lechy, Lechici, lechicki, czy dynastia lechicka, król lechicki oraz zacieranie (usuwanie), wszelkich śladów po nich, chociażby w kronikach lechickich, na przykład Kadłubka, której prawdziwy tytuł brzmi;

„Kadłubka historia o początkach Lechitów czyli Polan, ich niezwykłe dzieje.”

I następne kroniki lechickie z Lechitami w tytule:

- „Miorsza kronika Lechitów i Polan” z XI wieku

- „Mateusza kronika Lechitów i Polan” z XII wieku

- Baszko Godzisław – „Kronika Lechitów i Polan” z XIII wieku

Podobnie ukryto w kronikach nazwę – cesarstwo (principum), tak więc prawdziwy tytuł poniższych dwóch kronik brzmi:

- Gall Anonim – „Kronika i dzieje książąt albo cesarstwa Polanii” z

XII wieku

- Piotr z Byczyny – „Kronika cesarstwa Polanii” z XIV wieku.

8. Internet

Aż dziw bierze, że historyk Anonim wyśmiewa Internet i to w XXI wieku, widocznie nie wie, ze istnieją nie tylko wyszukiwarki ogólne ale i kontekstowe, umożliwiające otrzymanie konkretnych informacji w różnych dziedzinach i dotarcie do zasobów wielu instytucji, ale żeby z nich skorzystać trzeba znać języki obce !

Na żenujące pytanie historyka; „Co studenci mają szukać w komputerze !?” należy odpowiedzieć; Tego o czym nie uczą ich wykładowcy uniwersyteccy a także poszerzenia wiadomości, ich weryfikacji oraz innych interpretacji, bowiem jedynym autorytetem w Historii są źródła a nie ludzie, którzy je tylko interpretują i to zarówno profesorowie jak i studenci, uczniowie czy tacy badacze niezależni jak ja !

I dlatego mówiłem w wywiadach i napisałem w moich książkach, że mogłem je napisać tylko dzięki Internetowi, ale w sensie drogi dotarcia do nieznanych lub ukrytych w kraju, oryginalnych źródeł historycznych na całym świecie, na przykład; starych map Europy z nazwami Lechii w językach; angielskim Lechs, niemieckim Lechen czy francuskim Leckhes, Lèques – na Uniwersytecie w Teksasie, czy The Nuremberg Chronicle na Uniwersytecie Wisconsin oraz innych, które opisałem powyżej w punkcie 1.

Zapraszam do zapoznania się z moimi książkami:

Słowiańscy Królowie Lechii. Polska Starożytna.

Chrześcijańscy Królowie Lechii. Polska Średniowieczna.

Z poważaniem

Janusz Bieszk

Gdynia, dnia 13.09.2016