W sprawie metod badawczych Janusza Bieszka. Droga dowodowa. Część 7: Wnioski autora i analiza bibliografii książki Słowiańscy królowie Lechii

Autor następnie przechodzi do wniosków swojej książki (s. 265–271). Kilka z nich zawarte w tej części omówiliśmy już w poprzednich odcinkowych recenzjach, tak więc w przeciwieństwie do J. Bieszka nie będziemy powtarzać naszej argumentacji za każdym razem podawania błędnych informacji. W tym miejscu zostaną omówione te wnioski, które nie skomentowano wcześniej.

J. Bieszk postuluje na przykład kogo jego zdaniem należy włączyć do pocztu lechickich królów (s. 268), czy też o uzupełnienie naszej historiografii brakującymi bitwami i walkami Lechów (s. 269). Najbardziej frapuje zakończenie wyliczanki postulatów Bieszka, który chce opracować i wydać dla uczniów/studentów podręczniki zawierające informacje o starożytnej Lechii! (s. 271). Skoro autor uważa, że odkrył nowe źródła lub też na nowo je interpretuje, powinien wpierw napisać na ten temat artykuł, zgodnie z wymogami edycyjnymi np. Studiów Źródłoznawczych wraz z opracowanymi źródłami jako aneks do tekstu, skoro są takie rewolucyjne. Dlatego w tym miejscu apelujemy do Janusza Bieszka, aby zgłosił się do redakcji Studiów Źródłoznawczych z propozycją napisania artykułu o Lechii!

Autor kontynuuje w zakończeniu swoje postulaty i wnioski badawcze (s. 273–279), gdzie stwierdza: Moim zdaniem nastał już najwyższy czas, aby młode pokolenie historyków „epoki Internetu”, poważnie zajęło się zaniechanymi badaniami dotyczącymi starożytnej Polski. Udowodniłem bowiem powyżej, iż materiały na ten temat istnieją na świecie i można je pozyskać! Dotyczy to również studentów wydziałów historii, którzy zamierzają podjąć w przyszłości prace badawcze. Powinni liczyć tylko na siebie i swoje własne umiejętności, znajomość języków obcych oraz badania i zdobywanie dowodów na świecie i opierając się o nie – własny autorytet! (s. 277). Przesłanie autora jest tutaj kompletnie fałszywe. Badania nad ziemiami polskimi w starożytności są prowadzone przez archeologów, wystarczy się zorientować korzystając np. z Bibliografii Historii Polski. Studenci historii nie powinni również brać słów autora na poważnie, z uwagi na to, że J. Bieszk sam nie stosuje się do żadnych metod w badaniach historycznych (co już wielokrotnie w naszej recenzji udowodniliśmy)! Studentom historii powinno dać do myślenia takie zdanie autora: […] z autopsji wiem, że do tego nie wystarczy znajomość tylko języka polskiego i łacińskiego. Trzeba poznać kilka podstawowych języków zachodnich i penetrować Internet oraz szukać, szukać i jeszcze raz szukać wszelkich informacji na interesujący nas temat, i to na całym świecie! (s. 278). Zdaniem głosiciela powyższych słów, należy przeszukiwać Internet, zamiast szukać interesujących nas źródeł w bibliotekach i archiwach! Stoi to w kompletnej sprzeczności w stosunku do zawodowego badacza historii/przeszłości!

Bibliografia książki J. Bieszka (s. 281–288) składa się z 174 pozycji książkowych i 20 pozycji filmowych Youtube (razem 194), wymieniony jest również lakoniczny ustęp o mapach, jednak brak stosownego opisu biograficznego kompromituje autora i wydawnictwo. Jak należy rozumieć brak wyszczególnienia w bibliografii map!? Nie wiadomo więc czy mapy te funkcjonują jedynie w Internecie, czy rzeczywiście pochodzą one z atlasów czy innych opracowań. My tego nie zamierzamy weryfikować, gdyż powinna zrobić to osoba odpowiadająca za redakcję tekstu książki! W dodatku pozycje internetowe w bibliografii są bez podania odnośnika stron WWW i daty dostępu!

Przyjrzyjmy się niektórym pozycjom, które J. Bieszk cytuje w bibliografii, a których jeszcze nie omówiliśmy:

Aventinus J., Annales ducum Boiariae, München 1881.

W Liście do naszej redakcji tak opisuje J. Bieszk ten rocznik: Roczniki Aventinusa oraz fuldajskie - następny kwiatek i podtrzymywanie nieprawdy, pomimo stosowania według pana Anonima - „krytycznych naukowych metod badawczych” i „naukowego postępowania”. A liczą się tylko konkrety i fakty, a są one miażdżące, jak niżej:

Aventinus precyzyjnie opisuje udział króla Polanii (Bolaniae), Wrocisława (Vratizolaus) w najeździe z jego Wenedami (Venedis) w 892 roku na Wielką Morawę z trzech stron, wspólnie z frankońskim królem Arnulfem i wodzem (kende) Prawęgrów o nazwisku Kurszána.

Po pierwsze, historyk powinien wiedzieć, że w łacinie wczesnośredniowiecznej, kronikarze nie używali liter „W” i „V” tylko „B” a tym bardziej w kronikach pisanych gotykiem litery gotyckie B,b (duża i mała), oznaczały zarówno „V,v” jak i „B,b”, stąd w tłumaczeniu roczników fuldajskich winno być Vrazlavone a nie Brazlavone czyli jednoznacznie Wrocisław !

Po drugie posłowie do Bułgarii zostali wysłani z królestwa Wrocisława rzeką Odrą (de regno Vrazlavonis per fluvium Odagra) !

Po trzecie Brasław nigdy nie był królem, nie miał królestwa nad Odrą ani rycerzy Wenedów (Venedis) !

Po czwarte w czasie najazdu, ziemie późniejszego księcia Brasława, który panował krótko, ale dopiero w latach 896-901, należały do Wielkiej Morawy księcia Świętopełka !

I właśnie w związku z powyższym ewidentnym przekłamaniem, byłem zmuszony opublikować prawidłowe i prawdziwe tłumaczenie o królu Wrocisławie, wymienionym tylko w kronice Prokosza, co tylko potwierdza jej wiarygodność (patrz str.201-203). ZOBACZ

Rocznik Aventinusa to wiek XVI, w okresie o którym autor pisze, nie było w Panonii takiego władcy, ani do okresu do którego się odnosi. Imiona Warcisław odnoszą się raczej do władców pomorskich lub książąt śląskich, które znał Aventinus. Polonia to jest Panonia. Błąd pisarza. J. Bieszk nie poddaje krytyki źródłowej oryginału. Fragment, na który autor się powołuje został opublikowany w języku polskim, zob. Aleksander Nawrockie, Szamanizm i Węgrzy, Warszawa 1988, s. 96. O Aventinusie i cytowanym wyżej fragmencie pisał wspominany I. Panic, Ostatnie lata Wielkich Moraw, Katowice 2000 oraz tegoż, Lata 891–892. Ostatnia próba podporządkowania Państwa. Wielkomorawskiego przez Wschodnich Franków u schyłku panowania Świętopełka, [w:] Średniowiecze Polskie i Powszechne, t. 1, 1999, s. 22–32. Teraz rzecz najważniejsza: w języku łacińskim nie jest możliwa rekcja B w W lub V. W nie istnieje w alfabecie łacińskim, tak jak U. Możliwa jest rekcja B w P, zwłaszcza przy błędzie w zapisie tworzonym ze słuchu. Możliwe jest pominięcie V, np. w imieniu Vladislaus na Ladislaus, ale również przy zapisie robionym ze słuchu przez osobę nie obytą w mowie miejscowej ludności! W części 5 podajemy literaturę dotyczącą paleografii łacińskiej, której J. Bieszk nie zna, a jako mediewista powinien znać. ZOBACZ 

Bazylow K., Historia Rosji, t. 1., Warszawa 1983.

Autorowi nie przeszkadza cytować stare, komunistyczne opracowania (podajemy tylko jeden przykład). Ciekawe.

Bieszk J., Cywilizacje kosmiczne na ziemi, Warszawa 2014.

Co cywilizacje kosmiczne na ziemi mają wspólnego z fantazmatem państwa lechickiego!?

Bieszk J., Zamki państwa krzyżackiego w Polsce, Warszawa 2010.

Co zamki państwa krzyżackiego w Polsce ma wspólnego z zagadnieniem starożytności Lechów!?

Długosz J., Roczniki czyli kroniki sławnego Królestwa Polskiego, Kraków 1867.

Istnieje nowszy przekład na język polski, wydawany przez PWN w latach 1961–2006. Autor tego nie wie?

Dzierzwa – Kronika Dzierzwy (dzierswy), Warszawa 1823.

Autor nie wie o istnieniu wydania krytycznego: Chronica dzirsvae, wyd., wstęp i przyp. K. Pawłowski, MPH, s.n, t. XV, Kraków 2013.

Herodot, Dzieje, Poznań 1862.

Autor nie zna krytycznego przekładu: Herodot, Dzieje, przekł. S. Hammer, opr. R. Turasiewicz, wer. przekł. i przyp. S. Sprawski, Wrocław 2005.

Kronika Wielkopolska, Annalia Vetuste Gentis Polonorum vel Kronice, Kraków 1965

Taka praca w ogóle nie istnieje! Zwłaszcza, że w 1965 r. wyszło tłumaczenie, a nie przekład łaciński (wydany dopiero w 1970 r.), co sugeruje zapis bibliograficzny. Autor nie zna następujących wydań: Kronika Wielkopolska, przekł. K. Abgarowicz, wstęp i kom. B. Kürbis, Warszawa 1965; a także Chronica Poloniae maioris, ed. B. Kürbis, MPH, s.n., t. VIII, Warszawa 1970.

Thietmara kronika – Internet

Autor nie zna krytycznego przekładu: Kronika Thietmara, przekł., wstęp i oprac. M. Z. Jedlicki, posł. K. Ożóg, Kraków 2005.

Książka kończy się pocztem 51 słowiańskich królów i książąt Lechii (s. 289–290) oraz dwoma mapami, które są współczesnym opracowaniem graficznym katastrofalnych wniosków i nadinterpretacji J. Bieszka

Redakcja

Koniec cz. 7